شب های عزیز

شب های عزیزی است ... روزها و شب هایی که ما به یاد رفتگانمان چراغ روشن می کنیم و آرزوی  آمرزش و آرامش روحشان را از خدا طلب داریم  و در اصطلاح خودمان   به آن چراغ برات می گوییم...به یاد کسانی که یک روز مثل همه ما نفس می کشیدند، می خندیدند و زندگی می کردند و با  حضورشان روشنگر  زندگی  مان  بودندو  چند صباحی هست که که جایشان آنقدر خالیست که هیچ کس و هیچ اتفاقی نه جایشان را پر می کند و نه یادشان را از ذهنمان بیرون می برد..

دراین شب های عزیز برای همه آن ها که روزی پدر و مادر و خواهر و برادر از پیر و جوان بودند از صمیم دل آرزو می کنیم که روحشان در آرامش ابدی باشد ..

می دانم آسمانی اند و به خدا نزدیک تر و نیازی به آرزوهای زمینی مان ندارند... صدایشان می کنیم و می خواهیم که برای روح اشفته‌ی  دنیایی ما ، از خدا طلب آرامش کنند.

آنها که به یقین در جوار رحمت حق آسوده و آرام خفته اند..

روحشان شاد و یادشان دراین روزها و شبهای عزیز  همیشه ماندگار !

آدم و سیب

آدم ها  هم  مثل میوه ها  هسته دارند ، پوسته دارند. فرض بگیر آدم سیبی باشد که پوستش پر از تازگی و طراوت باشد اما وقتی درونش را می کاوی می بینی  پر از خرابی و لکه های قهوه ای و حتی گاه پر از کرم است. آدم ها هم می توانند سیب کرم زده ای باشند که از درون می پوسند.. و هیچکس نمی فهمد درونش چه خبر است ... این روزها شده ام همان سیب شوخ و شنگی که هر جا می روم  پراز لبخند می شوند و پر از شادی اما.... حس می کنم درونم پوسیده است. پر از درد ، پر از حرف های ناگفته .. دیگر نوازش  دست باغبان روزگار هم  حال دلم را خوب نمی کند. خنده هایم پر از گریه های پنهان است..

این روزهای من نه تمام می شوند . نه مثل پاییز کوتاه می شوند و نه لحظه ای آرامش می بخشند..

این روزهای من پر از نوشتن است . پر از حرف های نگفته . پر از سکوت بغض گرفته ای که اگر شکسته شود... اگر شکسته شود....!

دعا

بعد از سه ماه دیدمش  لاغر شده بود اما چشم هایش همان درخشش همیشگی را داشت ...میز را دور زد و  درست نشست کنار من .. جایش محفوظ بود و  خودش خوب می داند چقدر در دلم  جایش محفوظ تر است... هنوز زبان به گلایه باز نکرده بودم که خودش به حرف آمد ، گفت نبودم ، گفت این ترم را اصلا نیستم ... نگران  فقط نگاهش می کردم. اصولاً در بدترین یا بهترین شرایط  هیچوقت نگرانی ام را آشکار نمی کنم می خواهم  طرف مقابلم خودش حرف بزند... وقتی گفت مادرم بیمار است ... چشم هایش مات شد، برق نمی زد و این علامت خوبی نبود. گفت احتمالا تومور بدخیم دارد  وهنوز باید منتظر آزمایش و جواب پزشکش شد.. دلم گرفت . هجمه ای از درد همه وجودم را در هم فشرد و همه گذشته دردناک و تجربه های نزدیک من با این بیماری هولناک  جلوی چشمم مثل سریالی کش دار و عذاب آور به نمایش درآمد..

سعی کردم  آرامش کنم.. از خدا گفتم از توکل به او . از باوری که  که اسمش معجزه است.. از اینکه با بیمار  و بیماری اش باید کنار بیایید حتی اگر می دانید نتیجه ای  ندارد.. گفتم که من همه این ها را دیده ام و حس کرده ام.. گفتم که  هنوز به جواب قطعی نرسیده  واویلا و شیون قبل از مرگ راه نیندازید . بگذارید زندگی طبیعی اش را بکند.. چشم هایم را بسته بودم و تنهایی و درد گذشته هایمان همینطور مرور می شد..

وقتی چشم باز کردم .. نگاهش همان برق گذشته را داشت .. همان مهربانی و همان  امید و دل من که در درون می گریست..

وقتی رفت برایش آرزو کردم که  از خدا و ازاین روزهای خوب خدا شفای مادرش را بگیرد... ومادرش را که هنوز به  مرز 60 سالگی نرسیده را نجات دهد..

وقتی رفت چشم هایم به اشک نشسته بود و با صدای اذان که از مسجد پخش می شد در هم آمیخته بود.. بیایید دعا کنیم   تا   ایمانمان  برای باور کردن معجزه  قوی تر شود  و بیایید خود را بسپاریم به دستهای مهربان  خدایی که نزدیک تر از گردن به ماست که اگر می خواهد شفا دهد از رحمتش است و اگر نه حتما حکمتش چنین خواسته است!

آخ ازاین شعرها

چه چیزی به جهان بدهکار بوده ایم
که هرچه پرداخت می کنیم
صاف نمی شود .

آدم باید می توانست
صورتحساب خودش را بخواهد
بگذارد روی میز
و بلند شود.
از خودش
از خودش
که چسبیده به ناخنهایش  از جهانی که در آن
تنها
مرده ها هستند که جایشان معلوم است
که زندگان تنشان یک جا
فکرشان هزار جای دیگر بود .
مردگان اند که دروغ نمی گویند

سلام نمی کنندو نمی گویند خدا حافظ

و هرگز
 لای استخوانهای شفافشان
چیزی برای پنهان کردن ازتو  ندارند
.
#رویا_شاه_حسین_زاده

جمعه های ساکت

خوابهای شب با همه ی آشفتگی هایشان گاهی مثل فیلم های سینمایی  هستند که یکهو نوار پاره می کند و نمیدانی آخرش چه می شود. ناگهان از خواب بیدار می شوی  و آرزو میکنی پنج دقیقه دیگر هم می خوابیدی تا بفهمی آخر ماجرا چه می شود... صبح با دغدغه ی خوابی بیدار شدم که می دانم هرگز تکرارش را نمی گذارند. هوا سرد بود  و حیاط خیس از باران دیشب.
وزندگی مثل همیشه در جمعه ای ساکت و خاموش در جریان بود... مثل همه ی جمعه هایی که در سکوت گذشته است و  عمری که رایگان دارد از چنگ مان درمی آید .