تولدت مبارک پدر

امروز هم روز خاصی نیست؛ نه تبریکی ، نه نگاه مهربانی و نه حتی به یاد آوردنی
امروز هم روز سرد زمستانی است با برف های به جا مانده  از بارندگی های اخیر، با تکرار همیشگی زندگی مان
امروز هیچکس نمی داند که چه روزیست.. حتی فرزندانت ، حتی همسرت که عمری در کنارت زندگی کرده و هنوز هم گوشه ای از زندگی ات را اشغال کرده است.
چشم هایت را بسته ای و آرام  همان جایی  خوابیده ای که سالهاست زندگی کرده ای ، انگار سهم تو ازاین همه دنیایت همین یک ذره جا بوده است. دنیایی که بیرحم است و به هیچ خاطره ای رحم نمی کند. 
نگاهت آنقدر خسته و پیر است که حتی تصورش را هم  نمی توام بکنم  یک روز با همین چشم هایت بازرس کل یک کارخانه بوده ای.
دستهایت لاغر و چروکیده است . باورت می شود با همین دست هایت  فرزندانت را بزرگ کردی و روح و جسم را به بار نشاندی . فرزندانی که غرور و شخصیتشان را از تو به ارث برده اند.
پاهایت دیگر رمق رفتن ندارد... خمیده شده ای و نگاه های دیگران ترحم آمیز شده است. شاید  شماره معکوس رفتن تو را به انتظار نشسته اند.
اما من خاطرات کودکی ام پر از آرامش توست، پر از سکوت و معصومیت چشم هایت و پاکی  روحی که به هیچ زورگویی باج نداد.
تو می توانستی بهترین زندگی را داشته باشی. تو می توانستی به حقوق کارمندیت قانع نباشی. تو می توانستی همه ی آن هایی را که سرشان را برای تو خم می کردند با لبخندی پاسخ دهی و فردایش صاحب حساب های آنچنانی و هزار زرق و برق دنیایی شوی اما نخواستی.. روح تو پاک بود .. هنوز نوای  دلنشین نماز صبحت را در خاطرم دارم ...هنوز صداقت و راستی و امانت داری ات زبانزد همه است. من آن روزها را یادم نمی رود. آخر خاطره ها که فراموش نمی شوند. خاطره ها سرکوب می شوند پشت هزار بهانه ی بزرگ و کوچک پنهان می مانند، اما هرگز نابود نمی شوند.
من همیشه در خاطراتم مردی را می بینم که پر از مهربانی و سکوت و مظلومیت است.
تو شکسته ای ، پیر شده ای  و خسته از دنیای بیرحم امروز، از همه ی آنها که جانشان به روزمرگی هایشان بند است به راحتی عبور کرده ای .
دنیایت را جدا کرده ای از همه آنها که یک روز بیرحمانه از تو بریدند.
تو هنوز تکیه گاه بزرگ زندگی من هستی، سایه ی سرمان هستی هرچند کم رنگ.  مردی که دیگر اسم خودش را هم به یاد نمی آورد. بزرگ مردی که  هنوز نمی داند بهمن است یا اردیبهشت .
تولدت مبارک، مرد همیشه قهرمان کودکی های من!