فاجعه ای به درازنای ابدیت

 24 ساعت یا نه بیشتر از یک عمر است که استرس و اضطراب از  دل و جان همه ی ایرانی های نگران  بیرون نرفته  هر آوار و آهن پاره ای را که برمی دارند ، دل همه انسان ها به تپش می افتد شاید  کسی زیرآن آوار گوشه ای دنج افتاده باشد و نفس بکشد.. هرچند منطق  به بدترین و  دلخراش ترین وجهی دلیل می آورد که زیر صدها تن آهن و خاک  بعید است که زنده باشند.. اما دل بیقرار که این ها را نمی فهمد.. اصلا  تا به چشم خودش نبیند نمی فهمد چه خبر است ... نمی خواهد بفهمد... مگر زور است ، آخر کجای دنیا امدادگر باید خودش هم به امدادگر نیاز داشته باشد. کجای این دنیای خراب شده ، باید  ده ها نفر از بهترین  امدادگران آموزش دیده زیر همان خاک و آهنی دفن شوند که باید آدم ها را نجات می دادند و حالا خودشان ..

 کسی می گفت: اینها به جهنم می روند تا  آتش آن جا را خاموش کنند. و من می گویم با وجود این ها جهنم دیگر معنایی نخواهد داشت . اینان مأمورین  اطفاء حریقند حتی در آن دنیا !