خواب نوشتهام

وارد پذیرایی می شوم.... با تعجب به جمع نشسته در اتاق را نگاه می کنم. به آرامی سلام می کنم. خاله روح انگیز با همان مهربانی و چهره ی بشاش دستهایش را برای در آغوش گرفتنم  باز می کند به طرفش می روم و مرا با محبت می بوسد... آقاجان با همان صلابت همیشگی اش دارد حرف می زند. آن طرف تر آقا خسرو پسر  عمه ام نشسته...  عمه.. و خیلی های دیگر  و مهدی.. مهدی..وای مهدی هم هست...  به طرف مامان که سرجای همیشگی اش آرام نشسته می روم به آرامی نجوا می کنم：
مامان. این ها که همه شان مرده اند...!؟
مامان لب می گزد و آهسته می گوید. این حرفها را نزن. زشت است... اینها زنده اند..  و من نگاهی دوباره به جمع می اندازم. حس می کنم خواب هستم. سعی می کنم خودم را بیدار کنم اما نمی شود...
دوباره به اتاقم بر می گردم و در همهمه ی صحبتهای آقاجان و بقیه  چشم هایم سنگین می شود....
ناگهان از خواب می پرم... وباشتاب به هال می روم. مامان طبق معمول قرآن می خواند و آقاجان با سکوت همیشگی اش چشم هایش را بسته است و من در این فکرم که دنیای ما زندگان چقدر به دنیای مردگان نزدیک است. آنقدر نزدیک که به پلک برهم زدنی می شود دیدشان.. درآغوششان گرفت و با آنهاحرف زد.. و در حالی که نمیدانم خوابم را باور کنم یا بیداری را.
به طرف آشپزخانه می روم.تا با نوشیدن یک استکان چای ازاینهمه آشفتگی رها شوم.