گذشته های لعنتی

 نشسته ام درکنار انبوه سفارشات کار و غربت لحظه هایی که تمام شدنی نیست منتظرم بعد از سه روز بست نشستن درخانه  بیرون بروم و از پیاده رو ها و خیابان های  شهرم خبر بگیرم...

نمیدانم حکمت تنهایی چیست که هرچه بزرگتر می شویم تنهایی هامان بیشتر می شود.. و هرچه تنهاتر می شویم خاطرات گزنده و مسموم در یادمان بیشتر می مانند حتی اگر دوستشان نداشته باشیم.

باید بین  حال و گذشته ام  یک دیوار بلند بتونی  بکشم . من می توانم همه ی آن روزهایی را که احمقانه فکر می کردم بهترین روزهای زندگی ام است پشت آن دیوار بگذارم و برخیزم و رو به خیابانی قدم بگذارم  که آسمانش پر است از سادگی   . من مطمئنم که  می تواند مرا  ساعتی از همه گذشته های لعنتی ام دور کند!