تقصیرماست!

این روزها که پر است از انواع شبکه های عجیب و غریب با اسم های عجیب تر .
این روزها که فیس بوک و وایبر و لاین و اینستاگرام و تلگرام و تانگو و واتسآپ و.... هزار اسم دیگر همینطور دارد توی مغزم وول می خورد
این روزها می بینم چقدر تنها تر شده ام ... این روزها هرکس سرش را توی لاک گروهی کرده و دیگر از آن همه  همهمه های سایتی و وبلاگی خبری نیست
 این روزها دلم چقدر برای وبلاگم که متروک شده و گوشه ای افتاده تنگ می شود
 تقصیر ما بود که هی خواستیم مجازی تر شویم
تقصیر ما شد که حتی از خودمان هم عقب افتادیم
تقصیر ماست که این روزها اینجا پرنده پرنمی زند
شوق تازه تر شدن آنقدر از در و دیوار دلمان بالا رفت  که نفهمیدیم این همه، تنها پیله ای است که سخت به دورمان می پیچد و ما را از خودمان جدا می کند.
حق مان است که این روزها  نه شوق نوشتن و خواندن و گذاشتن پست را در سایت و وبلاگ داشته باشیم و نه اصلا یادمان بیاید که یک روز  نهایت آمالمان این بود که کسی بیاید و ما را بشناسد و بخواند
حق مان است که هر روز بیحوصله تر می شویم و هیچ چیز تازه ای دلمان را به شوق نمی آورد..

گاهی دلم برای پابرهنه رفتن توی چمن های حتی یک پارک هم تنگ می شود.. برای لمس واقعیتی که این روزها کمتر پیدا می شود...