نیمکت دلتنگی هام

امروز روزعید بود. عصر از کَل کَل کردن با خونواده اونقدر خسته شدم که راه افتادم رفتم پناهگاه همیشگی م پارک کوچیک وسط شهر .. مثل از خونه فراریا فقط می خواستم خونه نباشم تا با منطق بی منطق بابا و مامان درنیوفتم. رفتم نشستم رو نیمکت همیشگی خودم.. همون نیمکتی که نصفش سبزه و نصفش زرد و من همیشه قسمت سبزشو ترجیح میدم  از دور دیدم کسی  اشغالش نکرده  قدمهامو تند کردم تا کسی اونجا رو اشغال نکرده برسم بهش ورسیدم. ونشستم . باغبون پیر داشت چمن های خسته و گرمازده از تیرماه داغ رو آب میداد... چقدر آروم بود همه چی ، چقدر میشد فکر کرد، چقدر میشد تو سکوت قشنگ پارک حل شد. خیلی خوب بود. حس کردم همه دلگیری هام ، همه ی دلخوریام  لابلای شاخ و برگ درختا گم میشن. همه می دونن وقتی دلتنگم تنها جایی که آرومم می کنه همین نیمکته . همین پارک .. من که با جیغ و هیاهو و بحث ازخونه زده بودم بیرون با آرامش و سکوت عجیبی دوباره برگشتم خونه.  و دوباره پناه بردم به اتاقم که پشت پنجره ش انگورای نارس داشتن  به من لبخند می زدند :)

این عکسو یواشکی از باغبون  زحمتکش گرفتم :)