آن ده که به !
آن قدر سکوت شده ام که می ترسم حرف زدن یادم برود.
آن قدر نشسته ام که می ترسم راه رفتن را فراموش کرده باشم
درخاموشی این روزهایم ! دیگر به هیچ نقطه ی امید و اتکایی دل نبسته ام...
چیزی هم از خدا نمی خواهم .شاید ندادنش هم از مصلحتش باشد.
آن قدر سکوت شده ام که می ترسم حرف زدن یادم برود.
آن قدر نشسته ام که می ترسم راه رفتن را فراموش کرده باشم
درخاموشی این روزهایم ! دیگر به هیچ نقطه ی امید و اتکایی دل نبسته ام...
چیزی هم از خدا نمی خواهم .شاید ندادنش هم از مصلحتش باشد.