دردهای به بلوغ رسیده

 صبح که می شود و نگاه های منتظر  خانواده مرا برای روزی دیگر و تلاشی دیگر می خوانند حالم را خوب می کند. وقتی با بدرقه مادر و چشم هایی که همیشه آرزو می کنم هیچوقت نگاه آخرش نباشد دوباره و صدباره وقتی از محل کارم برمی گردم او را ببینم که رو به قبله و سجاده اش نشسته و دستهایش  به آسمان پرگشوده   ومن از این همه روحانیت او نیروی مضاعف بگیرم هرچند آنقدر ذهن من پر باشد از حرف های نگفته و رازهای  دربسته ...

بودن مادر و نگاه  او  و حرف هایش و دلنگرانیهای همهیشه اش که بی هیچ منتی از چشمانش می توانم ببینم  به من دوباره نیرویی می دهد که افکارم را پس بزنم  و دوباره و صدباره شروع کنم. از مرحله ی زنده بودن و نفس کشیدن محض برگردم به زندگی کردن و  امیدوار شدن هرچند مطمئن باشم آخر هر رفتنم به دیوار رسیدن   باشد،  به پنجره هایی پر از میله های آهنی  . اما با چشم های خسته پدر که انگار از همه ی دنیا دل کنده است و لبخندهای خسته تر مادر می توانم  حتی از همین میله های  آهنی و سرد هم عبور کنم...و ازمرز سیاهی ها فرار کنم..

این روزها دغدغه هایم انگار به بلوغ رسیده اند..حس هایی که تا همین چند سال پیش مهم ترین دلشوره هایم بود و با داشتنشان  ذوق می کردم و با نداشتنشان خودم را در عمیق ترین گودال های ناامیدی می دیدم  از چشمم افتاده است ... منی که جانم می رفت ،  اما  انجمن های ادبی و دوست های دور ونزدیکم نمی توانست یک لحظه از ذهنم بیرون برود ..منی که فکر می کردم اگر یک روز از آنها جدا شوم مردنم قطعی است .. حالا می فهمم که همه ی آنها زاییده افکار  مریضم بوده اند... ومن تنها جرأت فکر نکردن به آنها را نداشتم وگرنه  ، در زندگی آدم  اتفاق هایی می افتد که صدبار از سونامی بدتر است و این احساس های بیهوده ای که دور ذهن و قلبم را گرفته اند تنها فکر کردن به مرداب است.

دردهایم به بلوغ رسیده اند... ومن در داغی بلوغ این همه  رنج دارم آبدیده می شوم.. و همه ی سوپاپ اطمینان زندگی ام  نه دوست است و نه دلمشغولی های کاذب .. که  تنها نگاه  نزار پدر است و چشم های پر از دعای مادر!