خدا ی من خیلی بی انصاف است

به گمانم خدای من با خدای  خیلی های دیگر فرق می کند. مثلاً خدای من پدری نصیبم کرده که از همان  ابتدای زندگی  کم حرف ، اخمو و آرام بوده . برخلاف پدرهایی که  دخترم و جانم و عزیزم از دهانشان نمی افتد . حتی یکبار هم یادم نمی آید که  دست نوازشی بر سرم کشیده باشد و یا حتی  لبخندی به من زده باشد...

یا مادرم که سنگ صبور سالها  زندگی ما بوده است . از مادرانی است که با همه مهربانی و دلسوزی اش کفه ی ترازوی محبتش به طرف برادرها  سنگینی می کند.. و از هر  ده کلمه ای که می گوید  هشت تایش مربوط است به پسران گلش .

به گمانم خدای من کمی نسبت به ما کم لطفی کرده  چون تُرک خلقمان کرده.... و ترک های فامیل ما بخصوص فامیل پدری مان  اصولاً آدم های کم معاشرتی هستند که ماه به ماه که چه عرض کنم سال به سال  شاید همدیگر را نبینند.. خب از جهتی این خوب است چون دوری و دوستی مفهوم خودش را پیدا می کند اما وقتی دوستان و اطرافیانم را می بینم که  همیشه با هم و کنار اقوام و خویشان هم هستند و  تفریح و گردش و مسافرتشان به راه است ... حس می کنم  درحق مان اجحاف شده است.

وقتی که  مسافرت های من از تعداد انگشتان یک دستم حتی بالاتر نرفته دلم می گیرد.

و حالا که از پا افتاده و پیرشده اند . راضی ام به اینکه پدر دست محبت به سرم نکشد. اصلا مرا نبیند اما  بیمار نباشد.... بدترین نوع بیماری  همانا آلزایمر است که کلی تبعات دارد و  یکی از آنها بدبینی است .. این روزها از خودم بیزار شده ام ... آرزوی مرگ هیچکس را ندارم اما دلم خیلی می خواهد خدا  یک نگاه ویژه ای به من بیندازد و شب وقتی که خوابم و خواب های خوب از مسافرت های مختلف می بینم مرا از مسافرت برنگرداند...

کاش خدا وقت خلق کردن یواشکی از بنده اش می پرسید می خواهی  کجایی باشی؟ اهل کدام قبیله و نژاد و کشور و دین ! کاش می شد خودمان نوع آمدنمان را انتخاب کنیم !!

این روزها  داغون تر از همیشه زنده ایم  و اسمش را گذاشته ایم زندگی ...   :(