آدما آی آدمای روزگار .. چی می مونه از شماها یادگار
تنها ترانه ای که به جرات می توانم بگویم ... فهمیدنش خیلی سخت است . اصلا این ترانه را حالا حالا نمی فهمیم وقتی می فهمیم که همه چیز از دست رفته است و ما برشانه های بدرقه روانیم و رو به سویی می رویم که معلوم نیست انتهایش به جا می رسد ...
آدم ها ، تنها موجوداتی هستند که همه ی صفتهای خوب و بد را به نهایت معنا می رسانند.
آدم ها محبتشان افراطی است. عشق هایشان پر از افراط منزجر کننده است .
آدمها نفرتشان مفرط است
آدم ها ، سخت شناخته می شوند. پیچیده اند مثل کلافی سردرگم . آنقدر در خود پیچیده اند که حتی خودشان را هم گم می کنند.
آدم ها تنها هستند با همه ی آدم هایی که اطرافش را گرفته اند
آدم ها غمگین هستند با همه بهانه های شادی که دوروبرشان را پر کرده اند
آدم ها غریب هستند . حتی در وطن خودشان
آدم ها .. آدم ها
همه این ها برمی گردد به تبعید دردناکی که از بهشت آرزوهایشان به زمین بیرحم خاکی هبوط کردند
آدم ها این هبوط را هرگز برنمی تابند.
برای همین است که جمعه ها دردناک ترین لحظه های غربتشان است حتی اگر در بهترین جای زندگی باشند
برای همین است که شب هایشان پر از بیدارخوابی و اشک و تاریکی است حتی اگر بهترین آدم ها کنارشان باشند.
برای همین است که مغز آدم ها پر است از حرف های نگفته
آدم ها بدجوری از بهشت رانده شدند.. بدجوری تقاص آدم را پس دادند... و می دهند!