سردرگم!

 سردرگمم.  پر از حس بیهودگی  و گیجی و گم شدگی ! پر از پاییز سردم .. گاهی به کوچکترین لبخندها شاد میشم و گاهی  باز خودم میشم همون خودی که حس می کنه دیگه عرضه ی هیچ  محبت کردنی رو نداره . فقط داره ادای آدمای خوب رو درمیاره . کسی که یک روز با یه حرف ، یه اس ، یه نگاه ، یه لبخند آسمونا رو سیر می کرد .. شده یه ادم  ماشینی که دیگه هیچی شادش نمی کنه. دوست داشتناش دیگه عمیق نیست... فقط بلده  سر ساعت  خیابونو گز کنه و بره سرکارش . سر ساعت از هول اینکه غر نشنوه و سر وقت خونه باشه  برسه خونه ... بدون هیچ  انگیزه ای و هیچ هدفی.. این روزا بدجور بی هدف شدم. باید یه  کاری بکنم.  بدجور تکرار نشسته توی ثانیه هام. بدجور تنهایی  داره خودشو نشون میده .. باید ازاین تکرار رها بشم. اما چه جوری؟! من که بالم بسته به بال کساییه که دیگه نای پرواز ندارن... فعلا که خودمو سپردم به  سرنوشت. شاید  یه روزی .. یه جایی ... یه آسمونی برای پرواز داشته باشم !