چای خوش عطر مادر!

هنوز ماه رمضان نیامده بود .
ومن و خانواده در یک بعد از ظهر زیبای تابستان شاید هم بهار صحن حیاط نشسته بودیم  و آلبالوهای درخت و سیب های باغچه رو تماشا می کردیم .
آرامش عجیبی بود آن روز . چون من بعد از چند سال به خودم و به ذهنم مرخصی داده بودم ... کتاب دستم بود و باد موافق درحال وزیدن 
نشسته بودیم و چای بعد از ظهر را می خوردیم  و فکر می کردم  چقدر گاهی رسیدن به آرامش ساده است . مثل همین چای خوردن . مثل همین تماشا کردن درخت های سبز . مثل همین سیب های کال باغچه . و فکر می کردم چقدر سخت می گیریم زندگی را و باور کردم گاهی می شود همه ی افکار مسموم را از ذهن بیرون کرد . می توان به همان لحظه فکر کرد نه یک ثانیه قبل ونه یک لحظه بعدش..

و چنین شد که در بعد ازظهری زیبا ، همه ی کافی شاپ های دنیا را بخشیدم به همین چای خوش عطر و خوش رنگ کنار خانواده ام